Dit was weer een ontzettend leuke dag vond ik. Eerst eens kunnen uitslapen, me rustig klaarmaken en optutten, en dan rustig richting Antwerpen vertrekken. Ik vond het eens leuk om je te moeten opkleden, typisch meisjes vrees ik.
In de opera bleef ik rondkijken: zo'n mooi gebouw vanbinnen! We waren goed op tijd in de opera (om half 2 waren we binnen) en stonden daar een hele tijd te wachten. Dan ineens om vijf voor twee moesten we ons superhard haasten naar de vestiaire en onze plaatsen. Beetje onlogisch dat de mensen van de opera zelf ons niet laten weten hebben dat we al veel vroeger naar onze plaatsen konden, terwijl we daar duidelijk stonden te wachten.
Het stuk zelf vond ik heel erg moeilijk om te volgen. Ik kon echt niet mee met het verhaal. De muziek aan de andere kant vond ik wel heel mooi. Voor de pauze vroeg ik me nog constant af over wat het verhaal ging en de mensen die naast me zaten wisten het ook niet. Na de pauze ging het al iets beter, ik wist al wie de meeste personages waren. De laatste 'scène' vond ik het mooist, ik zat dan ook geboeid te kijken. Er zat actie in: de koningin werd neergestoken en de zoon werd koning, maar was ook overmand door verdriet. Er werden meerdere emoties tegelijk getoond, terwijl het in de vorige 'scènes' meestal maar één overheersende emotie was die werd uitvergroot en bezongen.Ik heb nog nooit zoveel keer het woord 'verschrikking' gelezen in een ondertiteling - of is het nu boventiteling?- dan toen.
Ik denk deels doordat ik niet mee kon met het verhaal, ging ik meer op het decor letten. Ik vond het gebruik van het podium met de foto's heel erg mooi. Ik heb ergens gelezen (maar weet niet meer waar) dat het foto's zijn van het verwoeste paleis van Sadam Hoessein. De foto's van een gevallen leider uit deze tijd die worden gebruikt voor een stuk dat zich afspeeld in de tijd van Babylonië en Assyrië, vind ik goed gevonden. Het brengt een hedendaagse toets in een oud stuk. Ook door het koor dat soms speciale opstellingen had, en bijvoorbeeld met licht speelde (met de zaklampen) vond ik heel modern. Het stuk heeft ons een beetje gedwongen om 'trager te kijken'. Tegenwoordig is alles zo flitsend en snel! In dit stuk moest je letterlijk uren wachten op actie, wat je ook half dwong om naar de details te kijken. Iets dat ik persoonlijk wel aangenaam vond. Onthaasten.
Na het stuk haastten velen zich wel richting station, auto, bus, ... Maar Dorien en ik hadden het gevoel dat de dag nog een afsluitertje nodig had. De kers op de taart. Of in ons geval een heerlijke pizza in de maag.
En inderdaad, het was hét perfecte afsluitertje van een muzische dag.
Ons hoofd gevuld met beelden en onze buiken met pizza.
Foto van de A-klas in de inkomhal van de opera, vlak voor het stuk begon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten