zondag 16 januari 2011

The American

Vorige week zaterdag, na een gezellig diner bij de Italiaan, trokken we richting Sphinx. Dit is een kleine bioscoop aan de Korenmarkt waar ze veel buitenlandse en minder commerciële (lees: amerikaanse) films draaien.


Na even twijfelen kozen we voor The American: een film met George Clooney die huurmoordenaar speelt. Kan niet misgaan, dachten we.

Wat me meteen opviel was hoe stil de film was. Meestal zit een film vol muziek en effecten. Deze film had dit weinig. Af en toe zat er een beetje pianomuziek in die de emotie van het moment versterkte, maar de emoties in de andere scènes kwamen enkel van het acteerwerk. Soms werd de film hierdoor een beetje 'droog'. Ik zat een beetje te wachten op wat komen zou.

De film had het van het acteerwerk en de emoties. Niet van het verhaal of van de effecten. Misschien ben ik het niet gewoon om naar dit soort film te kijken.
Ik vind dat het een beetje te vergelijken is met opera: het gaat traag vooruit, maar er zitten veel details in. Als je het gevoel van 'het moet vooruit gaan en meer en beter' loslaat, kan je letten op de details en die kunnen ook tof zijn.
Bij de operavoorstelling was ik daar een beetje op voorbereid, bij deze film niet.

Ik weet niet goed of ik de film nu goed of slecht vond. Misschien heb ik er gewoon niet op de juiste manier naar gekeken.

De film gaat over een huurmoordenaar (George Clooney), die na een lange carrière
uit het vak wil stappen. In de film is niet helemaal duidelijk waarom hij dit wil, maar er komen wel enkele elementen aan bod die de aanzet mogelijk gaven. In het begin van de film zie je hem met een vrouw richting een dorp wandelen, maar lopen ondertussen in een hinderlaag. Hij dood hun belagers, maar omdat de vrouw nu weet dat hij een huurmoordenaar is, schiet hij haar ook dood. Daarna gaat hij (op bevel van zijn oprachtgever) richting een Italiaans stadje. Hij rijdt er naartoe, maar bedenkt ondertussen dat hij ermee wil stoppen en rijdt door naar een ander stadje en gooit zijn gsm weg. Later bedenkt hij zich weer en wil nog een opdracht.
Ondertussen leeft hij dus in een rustig Italiaans dorpje. Hij bezoekt daar ook regelmatig een bordeel waar hij een meisje leert kennen, waar hij gesteld op geraakt. Uiteindelijk belt hij zijn opdrachtgever weer om te zeggen dat de opdracht waar hij dan aan bezig is, zijn laatste is. Zijn opdracht bestaat eruit om een wapen te maken voor een vrouwelijke collega van hem. Ik denk niet dat hij echt verliefd wordt op de prostituee, maar hij wil toch alles opgeven om met haar weg te lopen. Zijn opdrachtgever wil George Clooney ondertussen uit de weg ruimen, maar onderschat George Clooney. Wanneer hij het wapen van zijn laatste opdracht overhandigt aan de vrouwelijke huurmoordenaar ('huurmoordenares' is zo'n vreemd woord), voorziet hij al dat hij een doelwit is en stuurt zijn geliefde prostituee naar een afgelegen plek bij een rivier. De vrouw aan wie hij het wapen geleverd heeft, probeert ondertussen zijn eigen wapen te gebruiken om hem te doden.
Maar door de voorzorgsmaatregelen die hij genomen had, schiet ze in plaats van hem, zichzelf door het hoofd. Hij doodt zijn opdrachtgever en raakt hierbij zelf gewond.
Hij geraakt nog totaan de plek bij de rivier, maar sterft net nadat hij zijn geliefde terugziet.


Voor zo'n alternatieve film, had ik persoonlijk niet zo'n cliché einde bedacht.
Over het algemeen was de film zeker geen verloren avond en ik ben van plan om na mijn stage (of na Bolivië) zeker nog eens terug te gaan. Ik wil nog naar 'Elle s'appelait Sarah' gaan kijken: een Franse film oer de zoektocht naar een jongetje dat zich verstopt had in de Tweede Wereldoorlog. Als ik dan nog tijd heb, zou ik ook nog gaan kijken naar 'Rien à déclarer'. We hebben de trailer voor 'The American' gezien en het leek me een superkomische film.

zaterdag 8 januari 2011

Frits en Freddy

Dit was echt een geweldig goede film!
Toen de film uitkwam, voelde ik me niet zo aangesproken om naar de film te gaan kijken. Ik denk vooral, omdat ik dacht dat er in de trailers die ik gezien had wat aan 'overacting' gedaan werd en omdat ik het ook niet zo grappig vond op dat moment. Nu had ik er wel al veel goede commentaren gehoord (en er was niet echt een andere film die ik of mijn vriend wilden zien in de cinema), dus kozen we toch voor Frits en Freddy.

Blijkt dus dat het echt een goede film is! De 'overacting' bleek gewoon te passen bij de film. In de trailer zag ik dit trouwens enkel bij Tom van Dyck, maar dit paste echt bij het typetje 'domme broer' die hij speelde. Er is ook een enorm verschil in de film op de tv te zien, of op een enorm scherm met surroundsound. Als er iets spannends gebeurd (zoals Freddy die per ongeluk bijna zijn broer Frits neerschiet omdat hij denkt dat er geen kogels in het geweer zitten), verschiet je. Bij grappen (die trouwens gewoon echt grappig waren), lach je luidop. Bij mij thuis, voor de tv, is dat toch veel minder. Ik vond het ook een voordeel dat het een Vlaamse film was: als je ondertitels moet lezen komen grappen vaak later door of zijn ze minder grappig. Omdat de film in het Vlaams was kwam alles over zoals het (denk ik) bedoeld was.

De film heeft ook een heel sterke cast. De hoofdrolspelers: Peter Van den Begin en Tom Dyck zijn heel goede acteurs. De manier waarop ze inspelen op elkaar of hun mimiek op hun gezicht is enorm grappig. Gewoon door naar elkaar te kijken of door op een bepaalde manier te lopen kan je in de lach laten schieten, terwijl dat geen uitgesproken grap is. Erika van Tielen vond ik iets minder sterk, maar het was dan ook haar debuut op het witte doek. Lucas van den Eynde vind ik ook een geweldig acteur. Zo'n grote rol had hij hier niet, maar hij speelde het wel fantastisch. Wim Opbroeck kan goed ruw en luid acteren, wat wel bij de rol paste. Ik vond het ook heel tof om Frank Aendenboom in een andere rol te zien dan die van in 'Lilly en Marleen'. Het was wel even aanpassen.
Dit waren de acteurs die mij opvielen. De film zat goed in elkaar en werd gedragen door een groep sterke acteurs.

Korte inhoud:
Frits (Peter Van Den Begin) en Freddy (Tom van Dyck) zijn twee broers, die samen Bijbels verkopen. De laatste tijd verkopen de Bijbels helaas niet meer zo vlot als vroeger. De twee broers maken de hele tijd plannetjes, maar helaas zijn die plannen meestal gewoon dom. Freddy komt bijvoorbeeld op het plan om een rijke man: Carlo Mus (Wim Opbroeck) te bedreigen met een geweer omdat hij geen Bijbel wil kopen. Ze breken binnen in zijn villa, maar moeten gaan lopen omdat het alarm afgaat. Later komen ze ook op het idee om de vrouw van Carlo te ontvoeren. Waarop de man natuurlijk keer op keer wraak neemt. Ondertussen kidnappen en houden ze nóg twee mensen gevangen die toevallig mee in het verhaal sukkelen. De hele film gaat eigenlijk over de twee broers (maar dan vooral Freddy) die het ene foute plan na het andere bedenken en hierdoor een banaal feit (het niet verkocht krijgen van hun Bijbels) laten escaleren.

Hier vind je een link naar de officiële site van Frits en Freddy. (Die er heel mooi uitziet.)

En hieronder kan je de trailer van de film bekijken:

zondag 12 december 2010

Maskers maken

Als afsluiter van de muzodagen: maskers maken!
Ik vond het super dat ik nog eens een aanleiding kreeg om te mogen tekenen. Vroeger tekende en schilderde ik veel meer, maar dit jaar is druk druk druk, dus is het er nog niet van gekomen. Bovendien vind ik het maken van maskers ideaal om te doen in mijn stage zesde leerjaar. Die komt voor mij al heel dichtbij (vanaf 17 januari), dus ideetjes zijn meer dan welkom. Ook met aquarel werken was leerrijk. Ik heb ooit wel eens zo'n aquarel-set gekocht, maar wist totaal niet hoe het werkte. Ik vond het echt een leuke afsluiter van de week.

Ik vond deze week een hele ervaring. Ik heb mijn blikveld verruimd en tegelijk een beetje ontspanning gehad. (En dat was welkom :) )

zaterdag 11 december 2010

Vertellen op muziek

Na de workshop van theatraal acteren was de workshop van vertellen op muziek. De sfeer was meteen gezet wanneer mevrouw Coupé binnenkwam met een raar hoofddeksel op: haar vertelhaarband. Eerst hebben we enkele fragmenten gehoord van luisterboeken en dan was het aan ons! We kozen een fragment uit 'Wilde Zwanen' van het Geluidshuis. Door middel van veel geluidjes vertelden we het verhaal: de zwanen vlogen samen met Elisa (een klein meisje) over de zee naar een eiland. Het meisje ging vallen.

Ons verhaal ging (ongeveer) als volgt :
Alle drie: Mayday mayday, we're going dooooooown!
Elisa: Laat mij maar vallen, ik ben te zwaar!
Zwaan 1: Wat zei ze?
Zwaan 2: Dat ze gaat bevallen!
Zwaan 1: Ah, ik dacht al dat ze wat was bijgekomen.
Elisa: Laat mij vallen!
Zwaan 1: Ok.
(piiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeew)
(plons: schudden met flesje)
Verteller: Puffend klom Elisa op een rots.
(puf puf puf puf)
Verteller: Amai, en water dat kan nat zijn he! Ja zeg, en katoen krimt ook zo snel.
Zwanen: Jaaa, we zijn er! Dat vraagt om een feestje!
Zwaan 2: ai boelie boelie boelie boelie macarena!
Alle drie: auw! Baf! Oei! Auw!
Elisa: Wacht ik weet een beter liedje, waarbij je moet blijven staan.
(Liedje uit boek + geluidjes door ons verteld en gemaakt)

Het liedje helemaal uittypen kan ik niet meer, maar het ging over draaiende tenen, klotsende blazen en wapperende oren! 

Deze workshop was heel bruikbaar voor onze stage en ik zou dit zeker eens willen uitproberen.
De boeken van het geluidshuis zijn nogal naar de dure kant, maar als het er nog afgaat na de feestdagen zou ik 'Wilde zwanen' zeker willen aankopen.

Nu maar hopen dat de kerstman ook mijn blog leest. En voor het geval de kerstman niet goed weet hoe het boek eruit ziet: 

Theatraal acteren

Van deze workshop was ik minder tevreden. Om eerlijk te zijn heb ik me een beetje lopen ergeren. Ik besef dat we ons moeten durven smijten en het gevoel van 'ik maak me belachelijk' moeten loslaten, om helemaal muzisch te zijn, maar deze workshop lukte me dat niet.

Eerst moesten we onze gewrichten losgooien en wanneer we bij onze schouders kwamen naar voor buigen en alle geluiden die vanuit onze buik kwamen eruit gooien. Carlos deed het voor, hij boog naar voor en stootte allerlei klanken uit. Wij deden na, maar echt loskomen deed ik helaas niet. Nadien moesten we het operagebouw uitbeelden. Dit vond ik heel moeilijk omdat ik niet goed kan nadoen. Daarna moesten we per drie of vier een beweging eigen aan de opera uitbeelden. Dat ging iets gemakkelijker: we beeldden uit dat we naar onze plaatsen gingen en met onze verrekijker naar het stuk zaten te kijken. Daarna moesten we een 'aardkluit' spelen. We moesten op, onder en over elkaar gaan liggen. En vanuit die aardkluit moest het operagebouw verrijzen. We moesten de koepel uitbeelden, de wanden van de opera, de deur binnengaan, de trap opgaan en dan ons eigen stukje. Daarna hebben we nog een paar 'loopjes' van 'de belle dame' (je m'expose, je prend ma robe et j'avance) en van een oude man.

Op zich allemaal leuke prikkels waar we veel zouden mee kunnen hebben doen. Jammer dat we niet echt eigen inbreng hadden en als we iets op onze manier deden, gecorrigeerd werden. Moesten we enkel prikkels krijgen en dit zelf muzisch moeten uitwerken, hadden we er misschien iets mee kunnen doen in onze stage.
Dit was wel de enige workshop die ik wat minder vond uit de hele week.

Avant première Semiramide van Rossini

Dit was weer een ontzettend leuke dag vond ik. Eerst eens kunnen uitslapen, me rustig klaarmaken en optutten, en dan rustig richting Antwerpen vertrekken. Ik vond het eens leuk om je te moeten opkleden, typisch meisjes vrees ik. 

In de opera bleef ik rondkijken: zo'n mooi gebouw vanbinnen! We waren goed op tijd in de opera (om half 2 waren we binnen) en stonden daar een hele tijd te wachten. Dan ineens om vijf voor twee moesten we ons superhard haasten naar de vestiaire en onze plaatsen. Beetje onlogisch dat de mensen van de opera zelf ons niet laten weten hebben dat we al veel vroeger naar onze plaatsen konden, terwijl we daar duidelijk stonden te wachten. 

Het stuk zelf vond ik heel erg moeilijk om te volgen. Ik kon echt niet mee met het verhaal. De muziek aan de andere kant vond ik wel heel mooi. Voor de pauze vroeg ik me nog constant af over wat het verhaal ging en de mensen die naast me zaten wisten het ook niet. Na de pauze ging het al iets beter, ik wist al wie de meeste personages waren. De laatste 'scène' vond ik het mooist, ik zat dan ook geboeid te kijken. Er zat actie in: de koningin werd neergestoken en de zoon werd koning, maar was ook overmand door verdriet. Er werden meerdere emoties tegelijk getoond, terwijl het in de vorige 'scènes' meestal maar één overheersende emotie was die werd uitvergroot en bezongen.Ik heb nog nooit zoveel keer het woord 'verschrikking' gelezen in een ondertiteling - of is het nu boventiteling?- dan toen. 

Ik denk deels doordat ik niet mee kon met het verhaal, ging ik meer op het decor letten. Ik vond het gebruik van het podium met de foto's heel erg mooi. Ik heb ergens gelezen (maar weet niet meer waar) dat het foto's zijn van het verwoeste paleis van Sadam Hoessein. De foto's van een gevallen leider uit deze tijd die worden gebruikt voor een stuk dat zich afspeeld in de tijd van Babylonië en Assyrië, vind ik goed gevonden. Het brengt een hedendaagse toets in een oud stuk. Ook door het koor dat soms speciale opstellingen had, en bijvoorbeeld met licht speelde (met de zaklampen) vond ik heel modern. Het stuk heeft ons een beetje gedwongen om 'trager te kijken'. Tegenwoordig is alles zo flitsend en snel! In dit stuk moest je letterlijk uren wachten op actie, wat je ook half dwong om naar de details te kijken. Iets dat ik persoonlijk wel aangenaam vond. Onthaasten.

Na het stuk haastten velen zich wel richting station, auto, bus, ... Maar Dorien en ik hadden het gevoel dat de dag nog een afsluitertje nodig had. De kers op de taart. Of in ons geval een heerlijke pizza in de maag.
En inderdaad, het was hét perfecte afsluitertje van een muzische dag. 
Ons hoofd gevuld met beelden en onze buiken met pizza.

 
 Foto van de A-klas in de inkomhal van de opera, vlak voor het stuk begon.

vrijdag 10 december 2010

Stem ontdekken en stemgebruik

Dit was een hele leuke workshop! Wie had ooit gedacht dat ik een stukje opera zou mogen zingen onder begeleiding van een echte operazangeres!
Bij het begin van de sessie deden we allerlei oefeningen om onze stem op te warmen. We moesten letten op onze ademhaling en onze houding (blijkbaar staat mijn hoofd te veel naar voor..). Daarna hebben we allerlei tonen en kleine melodieën nagezongen. Dan liet Mieke ons allerlei fragmenten uit opera's horen. Ik bewonder echt de stemmen van de vrouwen en mannen  uit de fragmenten. Wat een hoge noten!
Dan was het aan ons. We mochten zelf een stukje opera zingen. Het was een stuk van een slavenkoor dat hun moedenland bezong. In het filmpje hieronder komt dit stuk voor:

Edit: Ik zit ondertussen al een hele week met het aangeleerde stukje in mijn hoofd!
Va pensiero Sul'alli dorate
Va ti posa, sui clivi, sui colli 
Ove ollezano tepide e molli
L'aure dolce del suo natal

Del giordano le rive saluta
Di Sionne le torri atterrate 
Oh mia patria si bella e perduta
Oh membranza si cara e fatal